Zo zout heb ik het nog nooit gegeten

Hola!

Daar zijn we dan weer! Allereerst bedankt voor de foto ruimte, die komt nu goed van pas, maar dat zal je wel zien.


We waren gebleven in San Pedro de Atacama vanwaar we onze trip naar Bolivia zouden beginnen. En zo geschiedde.
We werden die ochtend om 8:00 door een busje opgehaald om richting de grens van Bolivia te vertrekken. Er zaten al vier mensen in het busje en tot onze schrik waren ze allemaal Spaans met elkaar aan het praten. Ojoj, dat zou een vervelende reis worden, want ons Spaans wordt steeds beter, maar hele conversaties en grappen in het Spaans gaan ons nog net iets te ver. Nou ja, we maken er maar het leukste van. Het gaat toch om wat je er zelf van maakt.

Na een halfuurtje rijden kwamen we aan bij de grens van Chili. Mooi op tijd, want de grens zou om 8:30 openen. Alle mannetjes waren ook aanwezig, maar de grens zat nog dicht. Nou even gewacht te hebben vertelde onze begeleider dat het beter was om maar alvast in de rij te gaan staan, want er zouden nog veel meer mensen komen. De ambtenaren waren inmiddels nog gezellig aan het kletsen en hun kopje mattee aan het drinken. Na ongeveer een halfuur tot een uur in de rij staan bedachten ze zich dat ze toch maar moesten gaan werken. En zo kwam het dat we onze laatste exit-stempel van Chili kregen. Inmiddels werd al wel duidelijk dat in onze bus (bijna) iedereen engels sprak. Gelukkig maar! Het waren twee spanjaarden en een portugees stel.

Na nog ongeveer een uur rijden kwamen we bij de grens van Bolivia. Nou ja, grens, een hutje in de middel of nowhere waar twee mannetjes inzitten en waar je je stempel kan halen. Dertig dagen mogen we in Bolivia blijven en dat is voldoende, want we hebben maar twee en een halve week voor Bolivia.
Bij de grens ontmoetten we ook onze chauffeur van de jeep, Marcos, een 58 jarige man die bijna zijn hele leven in de mijn heeft gewerkt en geen woord engels spreekt. Hij komt hier uit de omgeving en als je hem vraagt wat we zien, dan komt hij ook met een heel goed en lang verhaal. Een beetje een schuwe man. Gelukkig hadden wij de spanjaarden om te vertalen, want lang niet alles is in één keer te begrijpen (alhoewel het spaans hier wel veel netter is dan in Chili en Argentinië, en dus beter te begrijpen).
Terwijl Marcos onze tassen op de jeep bond en ons ontbijt werd bereid, waren wij ons aan het verbazen van de eenvoud om Bolivia in te komen en van de schoonheid van het landschap hier.
Na een tijdje gingen we dan eindelijk rijden in de jeep. Ik was de gelukkige die voorin mocht, de twee spanjaarden achterin en het portugese, kleffe stel samen met Ann in het midden. De eerste dag was voornamelijk 'lagos'. We gingen van het witte meer, naar het groene, naar het rode. Die kleuren komen door micro-dinge-dongetjes die door de wind de water kleuren. Prachtig om te zien! Ook hebben we op de eerste dag het hoogste punt van die reis gehaald, 4830 meter, en daar waren geisers. Dit keer modderpruttelend en stinkende rook uitstotend. We moesten er niet te lang over nadenken, maar onder ons was gewoon één grote pruttelende moddermassa. En als je dan de scheuren in de grond ziet, bekijk je het toch iets anders.

Die avond kwamen we aan in onze refugio. We waren de enige daar en we zaten boven de 4000 meter dus het was KOUD! De refugio had geen warm-water, geen verwarming maar er stonden wel bedden en een heel klein kacheltje. Dit kacheltje werd gestookt op een soort mos, want wie een beetje opgelet heeft bij aardrijkskunde, weet dat het moeilijk aan hout komen is op die hoogte (boomgrens rings a bell?). Dat kacheltje gaf een beetje warmte af en we zaten dus met zijn zessen er strak omheen. Omdat er voor vuur drie dingen nodig zijn, te weten brandstof, zuurstof en een ontstekingsbron (jaja, we gaan nog even door met de middelbare school lessen) was een vuur lastig aan te houden. 4000+ meter is namelijk niet echt wat je zegt zuurstof rijk. Daarvoor hebben die Bolivianen echter een prima oplossing. Iedere 30 minuten wordt er gewoon een kladje Diesel opgegooid. Gekke mensen, en na de eerste keer dat ze dat deden rende Ann en ik dus ook ver weg van dat enge apparaat.
Ann en ik hadden geen last van de hoogte, maar één van de spanjaarden, Juan, wel een beetje en hij wilde wel graag Coca proberen. Dat helpt tegen de hoogte, de kou en tegen honger gevoelens. Nou is dat spul best lastig te krijgen in the middle of nowhere, maar gelukkig gebruikt bijna iedere Boliviaan die zich op hoogte bevind het. Volgens Juan vielen de effecte reuze mee en had het eigenlijk weinig zin.

For the record: Coca is geen Cocaïne. Het is een grondstof ervan. Als je een heleboel van dat spul hebt en bergen chemicaliën dan kan je er Cocaïne van maken. Coca wordt al voor honderden jaren gebruikt in Bolivia (en andere Andes gebieden) en het is dan ook absurd dat the war on drugs heeft geleid tot het "binnenvallen" van Bolivia door de DEA (Amerikaanse anti-drugs brigade). Zij branden hele plantages plat omdat er in hun eigen land mensen zijn die het spul misbruiken. Het is een beetje alsof de Amerikanen bij ons binnenvallen en alle graanvelden plat branden omdat er van een bepaalde schimmel die op dat graan kan groeien LSD gemaakt kan worden. Het is dan ook niet vreemd dat tijdens de laatste verkiezingen iemand heeft gewonnen die als slogan had: Coca si, Cocaïne no! Maar dit even terzijde.

Nou ja, het was dus ijskoud in die refugio, maar gelukkig hadden wij slaapzakken gehuurd. Alhoewel ze niet al te comfortabel waren, gaven ze wel net dat stukje extra warmte!
De volgende dag moesten we om 7:00 ontbijten om daarna om 7:30 te vertrekken. Omdat er alleen een ijskoude douche aanwezig was hadden we met zijn allen afgesproken dat we maar niet zouden douchen. Als we dan toch stinken, dan maar allemaal! We stonden dus om 6:45 op om na het ontbijt de spullen weer op de jeep te gooien en verder te rijden.

De tweede dag was veel in de jeep zitten, maar we mochten er gelukkig ook af en toe uit. Als eerste bij een stenen boom. Dat ding is door erosie ontstaan. Daarna weer vlug de jeep in om weer naar een meertje te rijden. Ann moest ontzettend nodig naar de WC, maar dametje dat ze is kan ze dat niet in de natuur. Na even vragen bleek dat over een kwartiertje er een baños zou zijn. Phew!
Nou, bij de baños aangekomen bleek het om een ecologische WC te gaan. Misschien verklaard dat waarom het meer ernaast "smelly lake" heette, maar ok. Die WC was er dus eentje met twee vakjes. Eentje voor de kleine en eentje voor de grote boodschap. Figuur-poepen laten we maar zeggen.
Bij the smelly-lake stond een bordje dat we niet mochten roken. Dat meer gaf een of ander brandbaar gas af. We wilde het wel proberen, maar om nu een nationaal park in de fik te zetten ging ons iets te ver.
We stopten op onze weg naar de volgende refugio nog even in een klein dorpje, San Juan, wat dus helemaal niks voorsteld maar het eerste dorpje is vanaf Chili. Gelukkig reden wij door, andere groepen moesten in dit dorpje gaan overnachten. Wat een drama moet dat zijn!

Wij reden dus door naar onze volgende refugio, eentje helemaal gemaakt van zout. Geen water knoeien dus, want dat zou een gat in de tafel, of erger, het instorten van een muur betekenen.
Wonder boven wonder hadden ze hier wel een warme douche en Ann had daar wel oren na. 10 Bolivianos verder ging Ann onder de douche en begon het bij mij ook wel wat te kriebelen. Dus ik ook een ticket gekocht en al gauw bleek dat Ann het eerste schaapje was, want na haar volgende er velen, onze hele groep.
Toen we klaar waren met douchen bleek dat we niet de enige in deze Refugio waren, hij zat stampens vol, maar het was dan ook een mooie lokatie. Aan de salt-lake! Yes!

Na het eten waren we weer eens stervens moe en gingen maar naar bed, want om 06:00 zouden we wegrijden om de zonsopkomst op de salt-lake te zien. Helaas stond onze jeep ingeparkeerd, dus alhoewel we allemaal gesteven en gestreken klaar stonden, moest Marcos eerst de chauffeur van de andere jeep uit zijn bed trappen.
Om 6:30 reden we dan eindelijk weg en we waren nog op tijd! Het was prachtig! Het eerste stuk was de zoutvlakte in een laagje water gedompeld, regenwater, maar verderop was het een strakke vlakte van zout. In het midden van die vlakte bleek een eilandje te liggen met daarop cactussen van honderden jaren oud. Daar stopten we en terwijl wij van het uitzicht en het eiland genoten maakte Marcos wederom een prachtig ontbijt klaar (jaja, deze goede man was ook onze kok!).

We reden nog een stukje verder om midden op de zoutvlakte te stoppen en geweldige diepte-foto's te maken. Helaas was onze batterij inmiddels leeg (waarom hadden we dat niet gechecked? We hebben een reserve, op het dak van de auto. AARGH!) maar gelukkig wilde Carlos (Spanjaard) wel wat foto's van ons maken.

Als laatste kwamen we aan in Uyuni. Een plaats waar zout gewonnen wordt en waar dus helemaal niks te beleven valt. We hebben daar nog een Treinen-kerkhof bezocht. Wat een waste van metaal is dat! Kilo's roestig, maar prima ijzer ligt daar weg te rotten.
We hadden de tip gekregen om direct Uyuni te verlaten met de eerste bus, maar deze ging pas rond 19:00 naar Sucre. Dat zou betekenen dat we dus midden in de nacht in Sucre aan zouden komen. Daar hadden we geen zin in en we besloten om toch maar een overnachting in Uyuni te doen. Voor 7 euro hadden we een kamer in een hotel, zonder verwarming, zonder luxe, maar een bed, dus voldoende. We hebben nog even een hapje en een drankje gedaan met het reisgezelschap om daarna moe maar voldaan naar bed te gaan om de volgende dag naar Sucre te vertrekken.

Die bus zou om 10:00 gaan, maar er moest eerst nog even een band verwisseld worden. Terwijl iedereen erin zat, wel zo handig, leek ons. De bus viel overigens 100% mee. Het waren vooral de wegen die verschrikkelijk waren.
Nu zijn we in Sucre, onze vakantie binnen de vakantie, maar dat lezen jullie de volgende keer weer!

Haste Luego!
Anneke & Vince