El Condor Pasa

Hola!
Zijn we weer! Dit keer vanuit Arequipa. Maar voordat we daar aankwamen moesten we uiteraard vliegen vanuit Cusco. Al voor dat we gingen inchecken werd onze bagage gecontroleerd. Beetje vreemd, maar ok.

Wij lekker ingechecked en door naar de gate. Bij de douane werd mijn aansteker afgepakt, alsof ik een vliegtuig in de fik kan steken met zo'n apparaat, maar ja, laat gaan, laat gaan.
Terwijl wij bij de gate zaten te wachten werd er omgeroepen dat de vlucht naar Lima was gecancelled omdat er bewolking en regen was. What? Kan je niet vliegen met wat wolken?
Blijkbaar dus niet, want dan kunnen de piloten de bergen niet zien. En ik maar denken dat er instrumenten in een vliegtuig zitten die dat soort dingen checken. Nou ja, maar hopen dat die van ons wel gaat. En gelukkig, we mochten 20 minuten later dan geplanned gaan boarden om daarna nog een uur stil te staan met het vliegtuig. Oei,oei, als we maar vliegen. Maar ook dat kwam dus goed en we stegen anderhalf uur later dan geplanned op. De tussenlanding was geschrapt en zo kwam het dat we in plaats van twee uur maar een half uur zouden vliegen. Toppie! Zo halen ze in Peru dus tijd in.

Aangekomen in Arequipa (een heel klein vliegveldje) namen we een taxi naar ons Hostel dat we dit keer maar een keer midden in het centrum hadden geboekt. Ongeveer op het Plaza de Armas (ieder dorp/stad heeft zo'n plein in Peru). Lekker dichtbij alles dus.
Maar goed ook, want buiten het centrum is Arequipa een beetje een Ghetto.

Tegenover ons Hostel zit een Museum ter ere van Juanita, een meisje dat in 1995 (?) is gevonden op de vulkaan hier in Arequipa. Het meisje is geofferd en in zeer goede staat gevonden. Een vulkaan naast deze vulkaan had namelijk het ijs erop gesmolten en zo was ze bloot komen te liggen.

We hadden een goed Engels sprekende gids (een student) en deze goede man vertelde ons dat er met enige regelmaat menselijke offers werden gebracht door de Inca's. Bij iedere grote ramp 100 llama's in Cusco waarna er naar die offers de vijf uitverkorene kinderen vertrokken naar de speciale plaatsen om daar geofferd te worden. Zo had één archeoloog al 18 kinderen gevonden. Dat is toch een iets ander verhaal dan onze gids op de Inca Trail, Victor, ons probeerde wijs te maken.

Alles wat bij Juanita in het graf is gevonden is ontzettend goed bewaard gebleven. Zo lag ook haar kleding er bij en een soort sjaal. Als ze ons hadden wijsgemaakt dat die gloednieuw was, en niet 400 jaar oud, hadden we het ook geloofd.

's Avonds hebben we met Jen en Lydia gegeten, twee Engelse meiden waarmee we de Inca Trail hebben gelopen en waarmee we ook de Colca Canyon zouden gaan temmen.
Zoals altijd riepen allemaal mensen ons toe dat we bij hun moesten komen eten en deze keer bekeken we maar eens een menuutje. Ja, deze ziet er wel goed uit en niet al te duur. Laten we daar maar naar toe gaan. De goede man wist niet wat hem overkwam, want hij bracht ons naar het verkeerde terras. Toen we de menu kaarten kregen werd hij aangesproken door iemand en begon hij een verhaal te vertellen dat we toch nog eentje naar boven moesten. Veel mooier, was het argument, maar stiekem was het een ander restaurant. Hoezo weet je niet voor wie je werkt, oelewapper!

De volgende ochtend hebben we de Colca Canyon trip geboekt en zijn we de Monestary ingeweest. Een super grote, een stad in een stad.
Vroeger was het hier zo dat je of moest trouwen of het klooster in moest. Er zaten voornamelijk hele rijke mensen in het klooster want ongeveer alle nonnen hadden een eigen "huis" inclusief bediende. Hoezo ter ere van god leven, ze woonden gewoon in alle luxe. Nou hadden ze ook geen keus, maar werden ze gedwongen door de familie. Nou ja, er is wel een mooi gebouw door overgebleven die wij als toeristen mooi kunnen bezoeken.
's Avonds vroeg naar bed, want...

Om 02:15 ging de wekker. We moesten de spullen nog een beetje inpakken en de tassen in storage plaatsen, want om 3:00 zouden we opgehaald worden voor de Colca Canyon!
En zo geschiedde, we werden in een (bijna) vol mini-busje geladen en dat we vertrokken naar de Colca Canyon. Gelukkig kregen we een soort van hoofdkussen en een dekentje, zodat we nog even lekker door konden slapen. Rond een uur of zeven kwamen we aan bij het ontbijt (nadat we een bevroren stuk weg hadden overleefd waarop een heleboel busjes stil stonden) en bleek dat de mensen in het busje verschillende treks deden. Wij waren met zeven.

Na de stop bij de Cruz del Condor (Condors dus, geen Eagles (Ik zal geen namen noemen) ;)) waar we heel veel condors zagen, reden we door naar de start van de trek. Daar ontmoette we onze gids ook, Styven. En daar gingen we.
Dag één was voornamelijk dalen, de Canyon in en onze gids deed dat in een tempo die door een normaal mens niet te volgen is. Je loopt over een pad van ongeveer 30 centimeter breed en soms vrij dicht langs de afgrond. Zijn tip was: "kijk naar het pad". Top tip natuurlijk, maar als je dan met 120km per uur naar beneden denderd, dan heb je dus helemaal geen tijd om om je heen te kijken. Slecht plan dus en dat hebben we hem dus ook maar duidelijk geprobeerd te maken. Helaas was het een beetje tegen dovenmans oren gericht waardoor we al snel op ons oude vertrouwde plekje terecht kwamen, achterin de groep.

Toen we ons eigen tempo gingen lopen zagen we dan eindelijk de schoonheid van het landschap, en het was schitterend. De gids kon ons echter niet zo heel veel vertellen over de Canyon. Hij werkte al 14 dagen achter elkaar (hikend) en hij was moe. Daardoor was zijn Engels niet helemaal optimaal, maar met mijn goeiste spaans kregen we toch wel een beetje info uit hem. Niet precies wat we wilden, maar toch wel wat informatie.
We brachten de nacht door bij een vrouwtje "thuis". Ja, ze had gewoon wat kamertjes rond het huis gebouwd waar we konden slapen. Prima! In de keuken liepen bergen cavia's rond. Leuke huisdieren, dacht Ann heel even, maar ze was er al snel achter dat deze om te eten waren.
Na het eten (geen cavia's) gingen we lekker slapen om de volgende dag twee hele uren te lopen. Dit moest wel in de ochtend, want er was een zwembad op de plek waar we heen gingen. De oase! De zon zou alleen rond een uur of twee weg zijn, dat heb je nu eenmaal in een canyon.
We vertrokken dus om negen uur om in een racend tempo richting de oase te vertrekken. Wij wederom achteraan om toch wat foto's te kunnen maken en de omgeving in ons op te nemen. Om 11:00 kwamen we aan en sprongen vrijwel onmiddelijk (na een douche) het zwembad in. Heerlijk! Daarvoor deden we de drie dagen tour en niet de twee dagen. Dan zou je wel naar de oase gaan, maar kom je daar pas rond 17:00 aan, geen zon dus.

Toen de zon was vertrokken hebben we lekker gelezen en Shit-Head gespeeld om na het eten bij tijds naar bed te gaan, want om 05:00 moesten we vertrekken, de gevreesde klim naar boven. Tot onze schrik zouden we pas ontbijt krijgen op de top. WTF!

We vertrokken dus om 05:00 zonder fatsoenlijk ontbijt aan een klim van 1100 meter omhoog. Sterkte! We konden ook een ezeltje nemen naar boven, maar daarvoor waren we niet gekomen. En daar komt bij dat het gewoon dierenmishandeling is om toeristen op die beesten te laden en naar boven te laten lopen. Ja, ze gebruiken het ook om spullen de canyon in te krijgen, maar er is geen andere manier, dus daar kan ik wel mee leven, maar luie toeristen? Nee, ga dan niet naar beneden als je niet naar boven wilt lopen!

Nou, die klim was zwaar want we hadden dus geen ontbijt gehad. We liepen gewoon ons eigen tempo en dat was niet snel. Op een gegeven moment kwamen dan de luie toeristen op hun ezeltjes voorbij en dat was een boost voor Ann. Opeens rende ze een stukje naar boven. "Ik loop in ieder geval naar boven, luie mensen!". Die sprint was van korte duur, maar ze had de moed wel weer teruggevonden om lekker naar boven te lopen. In precies drie uur waren we op de top. De rest van de groep zat uiteraard al weer 40 minuten te wachten, maar ja, doe je niks aan.

Toen snel door naar het ontbijt, niet zo heel ver, volgens de gids, tien minuten lopen. Bleek weer in zijn tempo te zijn, we deden er 25 minuten over. Daar lag een kaartje met daarop loop tijden voor de canyon en voor de laatste klim stond drie en een half uur. Check! Binnen de tijd.

Na het ontbijt vertrokken we weer rustig aan naar Arequipa, we stopten nog bij een hotsprings (die we deze keer oversloegen) en wat viewpoints om uiteindelijk in Arequipa aan te komen. Helaas had onze chauffeur een wat onbezonnen rijstijl en had hij wat blikschade veroorzaakt bij een kruispunt (ja, dan moet je maar niet voor willen dringen). Het laatste stuk moesten we lopen. Om 20:00 hadden we nog even gezellig met elkaar afgesproken om te eten bij een Italiaan en daarna moe maar voldaan het bed in.

Vandaag vertrekken we naar Nasca, dit keer maar weer eens met de bus. Die verhalen horen jullie later weer.

Hasta Luego!
Anneke & Vince