Bloed, Zweet en Tranen

Hola!
Zijn we al weer met onze reis naar Machu Picchu! De Inca Trail.

We werden op deze eerste ochtend ergens tussen 5:20 en 6:00 opgehaald en aangezien we ongeveer naast de Touragency zitten stonden wij om 5:20 volledig klaar om de bus in te gaan. Helaas had de organisatie besloten om een iets andere ronde te maken en we om 6:10 dan toch eindelijk opgehaald. Snel de tassen in de bus en de rest van het gezelschap zat er al in. Allemaal hartstikke moe nog dus het was lekker rustig.
Al snel gingen we op een weg rijden waar echt maar één auto, laat staan bus, overheen kon. Ann zei dus: "Het is maar goed dat nu iedereen naar de Inca Trail toe gaat, want een andere bus kan er nooit langs." Had ze het maar afgeklopt...
Er kwam dus een bus van de andere kant en zoals het een echte Peruaan betaamt was onze bus-chauffeur niet van plan achteruit te rijden. De andere overigens ook niet. Na een minuut of 5 kwam er dan toch beweging in, Yes! Ow, no, we gingen slechts een meter naar voren waardoor we echt bus aan bus stonden.
Toen begonnen de onderhandelingen: Wij hebben 3 auto's achter ons; wij 4. Er werd driftig met de handen gezwaaid en uit het raam geschreeuwd. Na een minuut of 15 besloot de andere bus-chauffeur dan toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en hij ging achteruit.

Na het ontbijt gingen we dan door na de start van de Inca Trail. Daar maakte we kennis met een aantal porters (er waren 16 toeristen, 22 porters en 2 gidsen), de gidsen en de rest van de hikers. Een gemixed gezelschap van Engelsen, Ieren, Zwitsers, Amerikanen, Chinese Amerikanen, Finnen en Nooren, alle in de leeftijd van 24 tot 61 jaar.
We gaven een aantal spullen aan de porters en na een kleine briefing en de eerste controle gingen we dan van start op de eerste dag. Deze zou volledig vlak zijn. Nou ja, vlak, "Inca-flat". Een beetje wat ze bij wielrennen een vlakke etappe in de Alpen noemen. Zeker wel klimmen en dalen, maar je krijgt nergens punten voor.
Inmiddels renden de porters ons met een enorme rugzak voorbij (ze mogen 20kg dragen, plus hun eigen bagage). Na een Inca-Ruïne gezien te hebben (Patallakta) liepen we door naar de lunch plaats. Daar stonden dus gewoon een kooktent en een eettent op ons te wachten. De porters zorgden voor bakjes water om de handen te wassen en we konden aan een tafel aanschuiven om onze geweldige lunch te eten. Die kok was weer eens een magische man die van niets iets heerlijks kon maken.

Na de lunch konden we dan weer doorlopen over Inca-flat en zagen we de meest mooie landschappen aan ons voorbij schuiven. De porters hadden blijkbaar alles al weer ingepakt, want ze kwamen ons wederom voorbij rennen en in ons avondkamp aangekomen stonden dezelfde eettent en kooktent ons weer op te wachten, maar ditmaal stonden er ook een stuk of negen slaaptenten bij. Iedereen een vier-persoons tent voor twee personen, ruimte zat dus.

Hier konden we zelfs een biertje kopen dus dat hebben we maar gedaan om te vieren dat dag één erop zat. Na het geweldige eten ging Victor, onze gids, de dag van morgen doornemen. Het beloofde een zware dag te worden, met de klim naar 4200m (Dead womans pass). Een etappe van 10km, waarvan 7 omhoog. We kregen ook de optie om nog een extra porter te huren, en aangezien we goed voorbereid op reis gingen (ik droeg 16kg, waarvan 7 aan water), besloten wij die maar te nemen.

We werden de volgende dag om 5:30 gewekt (met wake-up tea!). Om 6:15 was het ontbijt en moesten de tenten leeg zijn, want onze porters gingen weer eens vooruit rennen. Na het ontbijt (ik kan wel blijven zeggen dat die geweldig was, maar dat moeten jullie er maar bij iedere maaltijd bij denken) gingen we lopen. Direct omhoog. Fijn!
We besloten maar ons eigen tempo te gaan lopen en zo kwam het dat wij in het begin voornamelijk veel stopten om foto's te maken. Op de helft van de klim kwam daar toch verandering in. De hoogte werd Ann toch een beetje teveel en het begon erop te lijken dat Dead Womans Pass zijn eerste echte slachtoffer ging eisen. Ann kon niet echt meer nadenken dus die taak had ik maar van haar overgenomen. "Nu lopen we naar dat bosje aan de linkerkant, en nu nemen we 5 treden." "Zie je die grote rots daar rechts? Daar lopen we heen." En zo hebben we de top van de Dead Womans Pass gehaald.

Daar boven aangekomen bleek dat de hele groep op ons aan het wachten was! Geweldig! Het stel uit Noorwegen had daar gewoon twee uur zitten wachten en alhoewel Ann had gehoopt dat niemand haar in deze toestand zou zien, was ze toch wel blij dat iedereen er was.
Op de top werd wederom een groepsfoto gemaakt (Oja, dat deden we ongeveer driemaal daags, tot vervelends aan toe, maar de gids behangen met camara's is wel een grandioos gezicht ;)). Daarna begon de afdaling en na de afdaling kwamen we rond 14:00 al aan in ons kamp waar we lunch kregen.

Na de lunch hadden we dan een "ceremonie", zoals Victor het zo mooi omschreef. We werden voorgesteld aan de porters en de porters werden voorgesteld aan ons. Een prima idee, het was alleen jammer dat hij bleef herhalen dat het "Company-policy" was. Het bleek dat de porters tussen de leeftijd van 19 en 60(!) waren. En allemaal renden ze ons voorbij.
Na deze ceremonie hadden we vrij, want we hadden immers ons avondkamp al gehaald. Wij hadden chocola gekocht in de veronderstelling dat het een reep was. Het waren echter 80 kleine chocolaatjes. Ideaal om uit te delen, dus ik ging alle porters langs. En ze waren er blij mee! Sommigen pakten er stiekem twee (alsof ik het niet zag) en eentje spande de kroon door de tent uit te gaan en aan de achterkant weer naar binnen te gaan om er nog eentje te scoren. Daarna werd ik wel de hele tijd Amigo genoemd. Vriendjes maken is best leuk!

Na de rust periode, de thee-time (met popcorn!) en het avondeten was het om 20:00 al weer bedtijd. Victor had de dag van morgen weer doorgenomen. Het zou een lange dag worden (16km) over twee toppen en we zouden vroeg lunchen. De wekkers gingen weer om dezelfde tijd.

De dag begon dus weer vroeg en het was deze keer makkelijker dan de vorige dag. Wel liepen wij weer lekker achteraan, want dat was toch een beetje ons plekkie. We kwamen weer langs gebouwen en ruïnes van de Inca's en na de lunch begonnen we dan aan de lange afdaling naar ons kamp. Die afdaling wordt ook wel de Gringo-Killer genoemd. Het is namelijk een afdaling over originele Inca-Trail met zo'n 2300 traptreden. Nou dachten wij altijd dat die Inca's heel klein waren, en dat waren ze ook, maar die traptreden zijn dus niet gemaakt voor kleine mensen, maar voor lange mensen met kleine voeten. Ontzettend stijle, scheven, korte traptreden. Ja, daar kan je dus ook maar zo je enkels op verstuiken of breken.
De porters kwamen ons weer voorbij rennen en de truk was dus het tempo er een beetje in te houden, zorgen dat je niet de hele tijd je volledige gewicht op je voeten hebt en goed de steen kiezen waar je op gaat staan.
Zo konden wij het ook wel (in een lager tempo dan de porters, maar toch een aardig tempo) en bij de afdaling waren wij (voor het eerst!) de groep een beetje vooruit.
Na nog een detour langs een Inca-Farm (waarvan wij dachten dat we die nooit en te nimmer konden bereiken) kwamen we aan in het kamp waar we tijdens het avond eten de volgende ceremonie hadden.
Dit keer was het de ceremonie van het tippen van de porters. Jaja, ook dat is een hele belangrijke ceremonie volgens Victor en natuurlijk gingen we ook allemaal tippen, maar het was allemaal weer een beetje een vreemde situatie.

De volgende dag zouden we dan het laatste stukje naar Machu Picchu lopen, we moesten om 4:00 op, 4:30 moest de tent leeg zijn en om 5:00 zouden we gaan lopen (in het donker dus). De eerste etape van die dag duurde 5 minuten, om in een rij te gaan staan bij een controle post die om 5:30(ish) zou openen.
Toen we daar doorheen waren gingen we weer lopen. Dit was de eerste dag dat er heel veel andere trekkers om ons heen waren. Iedereen had namelijk in de rij gestaan en in die rij liepen we dus naar Inti Punku (de Sungate).Daar aangekomen bleek dat de wolken wel erg laag hingen en dat we Machu Picchu niet konden zien. Tot verbazing van onze medereizegers pakten wij nog een pakje appelsap. "Zit dat in ons lunch-pakket?" "Nee, ook die komt uit onze Mary Poppins bag."
Toen Victor zei dat we door gingen lopen betrok het gezicht van Ann helemaal. "Maar hier is toch de "postcard-picture"?" "Nee, die is iets verderop." Op de weg van de Sungate naar Machu Picchu kwamen we de eerste "Lazies" tegen, dat zijn mensen die op de luie manier naar Machu Picchu gaan, met de trein of met de bus ofzo.

In Machu Picchu was het nog steeds ontzettend bewolkt, maar af en toe klaarde het een beetje op waardoor we de omvang van het geheel konden zien. Victor vertelde dat Machu Picchu zo goed bewaard is gebleven omdat ze alle wegen ernaartoe gedeeltelijk hadden afgebroken toen het nieuws van de Spanjaarden die kant op kwam. Daarna was het volledig overgroeid en is het pas "ontdekt" in 1911 (jaja, we zijn in het jaar dat Machu Picchu 100 jaar "is").
Na een goede rondleiding was het opgeklaard en besloten wij (ongeveer met z'n allen) om weer naar boven te gaan voor de postcard-picture en die was enorm indrukwekkend.
Rond het middaguur hadden we het met zijn allen wel een beetje gezien en gingen we lekker lunchen om daarna richting Aqua Calientes te gaan. Daar hebben we met z'n allen van een heerlijk biertje genoten om daarna nog even op weg te gaan naar de wel verdiende hotsprings.
Die hotsprings waren niet zo heel schoon, maar zoals Anneke het zo mooi omschreef: "We hebben een goede bijdrage geleverd aan de viezigheid in het water." Toch hebben we er wel van genoten en we konden zelfs een drankje nemen terwijl we in de hotsprings waren!

Na dit alles begon onze weg terug naar Cusco (geen Cuzco, want dat betekend Puppy in het Quechua, de oorspronkelijke taal van deze regio).
Daar hebben we nog een dagje uitgerust en inmiddels zijn we aangekomen in Arequipa.

Machu Picchu is voor ons het hoogte punt van de reis, en dat komt voornamelijk door het harde werk dat we hebben moeten doen om er te komen. Ik weet niet of de dagjes mensen Machu Picchu net zo mooi en indrukwekkend vonden als wij, maar voor ons is het onvergetelijk.
Het voelt als het einde van de reis, maar gelukkig hebben we nog twee weken om nog veel meer mooie dingen te zien. Twee weken, dat is een normale vakantie, maar voor ons is het bijna geen tijd meer. We moeten een beetje haasten om nog een boel te zien, maar we hebben geen zin om te haasten. We zien wel wat we nog gaan zien. Het volgende op het programma is een driedaagse hike door de Colca Canyon, daar waar Condors te vinden zijn.

Jullie lezen wel hoe dat is gegaan.

Hasta Luego!
Anneke & Vince