The Two Towers
Door: Anneke & Vince
Blijf op de hoogte en volg Anneke en Vince
05 Mei 2011 | Chili, Puerto Natales
Hola!
Daar zijn we weer, dit maal vanuit Puerto Natales, Chili. We hebben vanuit onze vorige plaats, Ushuaia, op Queensday 's ochtends vroeg de bus genomen naar Rio Grande, een hele lelijke industriële stad. 's Ochtends vroeg om 6:15 vertrok de bus, dus we moesten vroeg uit de veren. Dit was overigens een schappelijke tijd, want we konden ook de bus van 5:30 nemen. Wat een hel zou dat geweest zijn. Op de weg naar Rio Grande, in een berg-pas, werd de bus echter overvallen door een vrij heftige sneeuwstorm. De buschauffeur moest dus heel rustig dalen om zijn eigen leven (en dus die van ons) niet in gevaar te brengen. Alle passagiers lagen te slapen, behalve ik, dus ik was getuige van zijn rij kunsten, en die man was gelukkig zijn bus volledig meester. We kwamen dus veilig in Rio Grande aan om voor onze neus de bus naar Punto Arenas weg te zien rijden. AARRRGHHH Ging er door ons heen, maar gelukkig moesten er meerdere mensen naar Punto Arenas in die bus en werd de buschauffeur door de bediende van het busstation gesommeerd om snel achter de bus aan te rijden, hij zou hem door de radio door geven dat wij er aan kwamen. Zo kon het dat wij op de vluchtstrook van een "snelweg" onze tassen konden overladen in een Chileense bus en op weg gingen naar Chili. Voor deze busreis, die echt lang zou duren had ik de avond daarvoor lekker broodjes, vleeswaren (die hadden we nog niet gehad de afgelopen dagen) en appels (Ja! Gezond!) ingekocht om lekker op te peuzelen. Totdat de lieve steward van de bus een formulier kwam uitdelen waarop we moesten aangeven of we groente, fruit of vlees bij ons hadden. Ja, dat hadden we dus. Die konden we dus bij de grens inleveren (die al heel snel was). Dat was dus jammer, daar ging onze ongeopende salami en onze vier appels. We mochten ze nog wel ter plaatse opeten, zo aardig waren ze dan nog wel, maar helaas, omdat we beide al ziek waren geweest van de appels (Patagonië is fruitvlieg vrij, maar daarvoor gebruiken ze wel iets waar wij niet zo goed tegen kunnen), durfde we ze niet op te eten zonder ze te schillen.
Klop, klop stempels gezet en we konden onze reis (met nog een overstap) door zetten naar Puerto Natales.
Om 23:00 kwamen we daar aan om aan te komen in ons "hostel". Een echt hostel is het niet, maar meer een kleine bungalow. Het voelt helemaal als thuis. David, onze gastheer, vroeg meteen of we morgen naar het nationale park Torres del Paine wilden. Dat was wel het plan, vertelde we hem. Nou, we konden de "W" gaan lopen (dat is een route in de vorm van een W) en dat duurde ongeveer 5 dagen, of de hele ronde en dan duurde het ongeveer 9 dagen. We vertelde hem dat we eigenlijk één dagje wilde gaan. Dat was dus geen optie. Het park ligt namelijk op 2,5 uur rijden en er gaat maar éénmaal daags een bus naartoe, die op de terugweg de mensen weer ophaalt. We konden er wel voor kiezen om 2 dagen (één nacht) te gaan, maar dan moesten we dus wel overnachten in het park. Al met al een grote shock voor ons, en dit is één van de dingen die dus gebeurd als je, alhoewel best goed voorbereid, zonder planning gaat reizen. Dat maakt het leuk en spannend en de keuze was dus al snel gemaakt om er minimaal één overnachting te doen maar in ieder geval de volgende dag te gebruiken om een beetje te plannen, camping spullen te regelen en uiteraard het eten.
Na een heerlijk nachtje slapen in het beste bed wat we tot nu toe hebben gehad werden we wakker met het beste ontbijt wat we tot nu toe hebben gehad. Man, wat is dit een verschil met Argentinië waar je eigenlijk altijd één van de gasten bent waar ze proberen je naam te leren. Hier kent de goede man je gewoon (hij woont hiernaast) en je kan altijd aanbellen voor vragen of iets.
Goed, het regelen van de spullen op zondag 1 mei is niet het makkelijkste hier. Ten eerste is het een zondag, dan is er al vrij weinig open en ten tweede is het Labor-day, dag van de Arbeid. Je zou zeggen dat mensen op zo'n dag gaan Arbeiten, maar helaas, men gaat rustig vieren dat ze mogen werken door niet te werken. Alles zit dus dicht. We hebben dus even getwijfeld of we ons vertrek naar het park nog een dagje uit zouden stellen, maar zijn toch op jacht gegaan naar als eerste, een tent. Deze konden we voor een bijzonder schappelijk prijsje huren bij "base-camp", een bedrijf van een Amerikaan die eigenlijk allemaal spullen voor trekkers verhuurd en daarnaast zijn eigen hostel runt. Ook hebben we kookgerei en slaapzakken gehuurd want die hadden we ook niet nodig tijdens onze normale hostel-to-hostel backpack tocht. Uiteindelijk hebben we met veel moeite ook nog voldoende eten bij elkaar gesprokkeld voor die zondag en onze trektocht daarna (3x pasta achter elkaar moet best te eten zijn).
Wij waren dus helemaal geset voor een super mooie tocht naar de Torres. Maandag om 7:30 de bus in om om 11:00 te beginnen met onze hike (Wacht, de rit duurde toch maar 2,5 uur? Jazeker, maar we zijn in Chili. Er werd gestopt bij een restaurant voor een kopje koffie en een babbeltje.)
Het eerste stuk van de route ging over een weg waarover ook een shuttle bus zou rijden. David had ons de tip gegeven deze te nemen, want dan hielden we meer tijd over voor de echt mooie dingen. Ann vroeg dus aan onze chauffeur waar de shuttle bus van vertrok. Deze man kon niks anders dan lief lachen en ons vertellen dat we buiten het seizoen waren en deze dus niet reed. Zo geschiedde dat wij met volle bepakking het eerste stuk over een weg van 7 kilometer moesten lopen. Het uitzicht was wel schitterend. Links en rechts van ons lagen de "Scottisch Hills" en recht voor ons doemde de "Mountains of Mordor" op. Hoge pieken, met sneeuw bestrooid. Ik stelde Ann nog gerust met: we gaan naar een uitzicht van die pieken toe, dus zo hoog zullen we wel niet komen. Niks bleek minder waar te zijn.
In onze looptocht leek het wel zomer. We liepen uit de wind en deden laagje voor laagje uit, totdat we alleen nog in korte mouwtjes liepen te zweten en te puffen naar boven. We hebben ons zelf vervloekt dat we hier aan waren begonnen, want het was redelijk zwaar, maar een blik naar de horizon met het uitzicht was weer voldoende om ons zelf gelukkig te prijzen dat we het toch aan het doen waren. Het was schitterend!
Na een behoorlijke route afgelegd te hebben kwamen we rond 17:00 aan in ons to-be base-camp. Daar moesten we als de wiedeweerga onze tent opzetten, want we wisten dat we weinig licht bij ons hadden, dus idealiter zou onze tent moeten staan en zouden we gegeten moeten hebben voor het donker was. Dit was allemaal gelukt en de nacht begon te vallen (19:00). We pakte onze lampjes erbij en wat bleek: dat kreng had aangestaan in de tas, dus een lampje konden we afschrijven. We moesten ons redden met één lamp. De keuze werd dus snel gemaakt om maar lekker vroeg naar bed te gaan en in onze Mummie-pakken (Ja, we hadden van die echte survival slaapzakken!) te duiken.
In de ochtend moesten we nog een 45 minuten klimmen om naar de Mirador Torres del Paine te gaan. Dat is één van de vele uitzichten die je in dit park kan vinden en dus ook degene die wij hadden uitgekozen om op te gaan zoeken. De zonsopgang daar zou spectaculair zijn, maar helaas, met maar één lampje moesten we de zonsopgang aan ons voorbij laten gaan. Klimmen tussen de rotsen en door de beekjes heen zonder goede verlichting leek ons geen goed idee. Net na zonsopkomst kwamen we dus aan op de top en wat we daar zagen is echt onbeschrijfelijk. Zelfs de foto's geven niet weer wat we daar zagen. Vanaf dat moment voelde we ons twee gekke hobbits die iets met een Ring moesten doen (oja, en die van maaltijd tot maaltijd leven, iets wat je ook doet als je aan het hiken bent, hebben we gemerkt).
Daarna zijn we nog een stuk verder gelopen, maar hadden besloten onze tent te laten staan in dit kamp en hem niet mee te nemen. Onze tent was namelijk niet helemaal waterdicht en het leek ons verstandig hem te laten drogen van de nacht (die winderig en regenachtig was, en veel vreemde geluiden met zich meebrengt).
De laatste dag moesten we weer terug lopen. De totale reis naar de ophaalplek zou 5 uur in beslag nemen en de bus vertrok om 14:30 (weetje nog, die reed eenmaal daags. Missen is een no-no). Aangezien we geen goede verlichting hadden konden we niet zo heel veel voorbereiden met inpakken dus we moesten wachten tot het een beetje licht begon te worden. Al met al konden we om 9:30 vertrekken vanuit het kamp. Wederom vol beladen en vol goede moed want deze keer gingen we naar beneden en moesten we het toch makkelijk in minder dan 5 uur kunnen halen. Maar helaas. Het begon te regenen (net zoals het de hele nacht had gedaan) en aangezien ons leven ons meer waard is dan de bus op tijd halen hebben we rustig gedaald. Als nog wonnen we tijd op de eerste twee etappes door de mooie gedeeltes, maar toen kwam die verdomde weg van 7 kilometer. Heuveltje op, heuveltje af. Om de honderd meter een bordje met hoever nog en het einddoel niet in zicht.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het eindpunt om te zien hoe ons busje net aan kwam rijden. Hoezo! We hebben het gehaald! Op naar ons warme, vertrouwde hostelletje waar we nog lekker een dagje zitten bij te komen van onze spannende avonturen (en onze beentjes strekken met het bezichten van het dorpje/stadje). Morgen vertrekken we naar El Calafate, 5 uur in de bus, peanuts.
Hasta luego!
Anneke en Vince
Daar zijn we weer, dit maal vanuit Puerto Natales, Chili. We hebben vanuit onze vorige plaats, Ushuaia, op Queensday 's ochtends vroeg de bus genomen naar Rio Grande, een hele lelijke industriële stad. 's Ochtends vroeg om 6:15 vertrok de bus, dus we moesten vroeg uit de veren. Dit was overigens een schappelijke tijd, want we konden ook de bus van 5:30 nemen. Wat een hel zou dat geweest zijn. Op de weg naar Rio Grande, in een berg-pas, werd de bus echter overvallen door een vrij heftige sneeuwstorm. De buschauffeur moest dus heel rustig dalen om zijn eigen leven (en dus die van ons) niet in gevaar te brengen. Alle passagiers lagen te slapen, behalve ik, dus ik was getuige van zijn rij kunsten, en die man was gelukkig zijn bus volledig meester. We kwamen dus veilig in Rio Grande aan om voor onze neus de bus naar Punto Arenas weg te zien rijden. AARRRGHHH Ging er door ons heen, maar gelukkig moesten er meerdere mensen naar Punto Arenas in die bus en werd de buschauffeur door de bediende van het busstation gesommeerd om snel achter de bus aan te rijden, hij zou hem door de radio door geven dat wij er aan kwamen. Zo kon het dat wij op de vluchtstrook van een "snelweg" onze tassen konden overladen in een Chileense bus en op weg gingen naar Chili. Voor deze busreis, die echt lang zou duren had ik de avond daarvoor lekker broodjes, vleeswaren (die hadden we nog niet gehad de afgelopen dagen) en appels (Ja! Gezond!) ingekocht om lekker op te peuzelen. Totdat de lieve steward van de bus een formulier kwam uitdelen waarop we moesten aangeven of we groente, fruit of vlees bij ons hadden. Ja, dat hadden we dus. Die konden we dus bij de grens inleveren (die al heel snel was). Dat was dus jammer, daar ging onze ongeopende salami en onze vier appels. We mochten ze nog wel ter plaatse opeten, zo aardig waren ze dan nog wel, maar helaas, omdat we beide al ziek waren geweest van de appels (Patagonië is fruitvlieg vrij, maar daarvoor gebruiken ze wel iets waar wij niet zo goed tegen kunnen), durfde we ze niet op te eten zonder ze te schillen.
Klop, klop stempels gezet en we konden onze reis (met nog een overstap) door zetten naar Puerto Natales.
Om 23:00 kwamen we daar aan om aan te komen in ons "hostel". Een echt hostel is het niet, maar meer een kleine bungalow. Het voelt helemaal als thuis. David, onze gastheer, vroeg meteen of we morgen naar het nationale park Torres del Paine wilden. Dat was wel het plan, vertelde we hem. Nou, we konden de "W" gaan lopen (dat is een route in de vorm van een W) en dat duurde ongeveer 5 dagen, of de hele ronde en dan duurde het ongeveer 9 dagen. We vertelde hem dat we eigenlijk één dagje wilde gaan. Dat was dus geen optie. Het park ligt namelijk op 2,5 uur rijden en er gaat maar éénmaal daags een bus naartoe, die op de terugweg de mensen weer ophaalt. We konden er wel voor kiezen om 2 dagen (één nacht) te gaan, maar dan moesten we dus wel overnachten in het park. Al met al een grote shock voor ons, en dit is één van de dingen die dus gebeurd als je, alhoewel best goed voorbereid, zonder planning gaat reizen. Dat maakt het leuk en spannend en de keuze was dus al snel gemaakt om er minimaal één overnachting te doen maar in ieder geval de volgende dag te gebruiken om een beetje te plannen, camping spullen te regelen en uiteraard het eten.
Na een heerlijk nachtje slapen in het beste bed wat we tot nu toe hebben gehad werden we wakker met het beste ontbijt wat we tot nu toe hebben gehad. Man, wat is dit een verschil met Argentinië waar je eigenlijk altijd één van de gasten bent waar ze proberen je naam te leren. Hier kent de goede man je gewoon (hij woont hiernaast) en je kan altijd aanbellen voor vragen of iets.
Goed, het regelen van de spullen op zondag 1 mei is niet het makkelijkste hier. Ten eerste is het een zondag, dan is er al vrij weinig open en ten tweede is het Labor-day, dag van de Arbeid. Je zou zeggen dat mensen op zo'n dag gaan Arbeiten, maar helaas, men gaat rustig vieren dat ze mogen werken door niet te werken. Alles zit dus dicht. We hebben dus even getwijfeld of we ons vertrek naar het park nog een dagje uit zouden stellen, maar zijn toch op jacht gegaan naar als eerste, een tent. Deze konden we voor een bijzonder schappelijk prijsje huren bij "base-camp", een bedrijf van een Amerikaan die eigenlijk allemaal spullen voor trekkers verhuurd en daarnaast zijn eigen hostel runt. Ook hebben we kookgerei en slaapzakken gehuurd want die hadden we ook niet nodig tijdens onze normale hostel-to-hostel backpack tocht. Uiteindelijk hebben we met veel moeite ook nog voldoende eten bij elkaar gesprokkeld voor die zondag en onze trektocht daarna (3x pasta achter elkaar moet best te eten zijn).
Wij waren dus helemaal geset voor een super mooie tocht naar de Torres. Maandag om 7:30 de bus in om om 11:00 te beginnen met onze hike (Wacht, de rit duurde toch maar 2,5 uur? Jazeker, maar we zijn in Chili. Er werd gestopt bij een restaurant voor een kopje koffie en een babbeltje.)
Het eerste stuk van de route ging over een weg waarover ook een shuttle bus zou rijden. David had ons de tip gegeven deze te nemen, want dan hielden we meer tijd over voor de echt mooie dingen. Ann vroeg dus aan onze chauffeur waar de shuttle bus van vertrok. Deze man kon niks anders dan lief lachen en ons vertellen dat we buiten het seizoen waren en deze dus niet reed. Zo geschiedde dat wij met volle bepakking het eerste stuk over een weg van 7 kilometer moesten lopen. Het uitzicht was wel schitterend. Links en rechts van ons lagen de "Scottisch Hills" en recht voor ons doemde de "Mountains of Mordor" op. Hoge pieken, met sneeuw bestrooid. Ik stelde Ann nog gerust met: we gaan naar een uitzicht van die pieken toe, dus zo hoog zullen we wel niet komen. Niks bleek minder waar te zijn.
In onze looptocht leek het wel zomer. We liepen uit de wind en deden laagje voor laagje uit, totdat we alleen nog in korte mouwtjes liepen te zweten en te puffen naar boven. We hebben ons zelf vervloekt dat we hier aan waren begonnen, want het was redelijk zwaar, maar een blik naar de horizon met het uitzicht was weer voldoende om ons zelf gelukkig te prijzen dat we het toch aan het doen waren. Het was schitterend!
Na een behoorlijke route afgelegd te hebben kwamen we rond 17:00 aan in ons to-be base-camp. Daar moesten we als de wiedeweerga onze tent opzetten, want we wisten dat we weinig licht bij ons hadden, dus idealiter zou onze tent moeten staan en zouden we gegeten moeten hebben voor het donker was. Dit was allemaal gelukt en de nacht begon te vallen (19:00). We pakte onze lampjes erbij en wat bleek: dat kreng had aangestaan in de tas, dus een lampje konden we afschrijven. We moesten ons redden met één lamp. De keuze werd dus snel gemaakt om maar lekker vroeg naar bed te gaan en in onze Mummie-pakken (Ja, we hadden van die echte survival slaapzakken!) te duiken.
In de ochtend moesten we nog een 45 minuten klimmen om naar de Mirador Torres del Paine te gaan. Dat is één van de vele uitzichten die je in dit park kan vinden en dus ook degene die wij hadden uitgekozen om op te gaan zoeken. De zonsopgang daar zou spectaculair zijn, maar helaas, met maar één lampje moesten we de zonsopgang aan ons voorbij laten gaan. Klimmen tussen de rotsen en door de beekjes heen zonder goede verlichting leek ons geen goed idee. Net na zonsopkomst kwamen we dus aan op de top en wat we daar zagen is echt onbeschrijfelijk. Zelfs de foto's geven niet weer wat we daar zagen. Vanaf dat moment voelde we ons twee gekke hobbits die iets met een Ring moesten doen (oja, en die van maaltijd tot maaltijd leven, iets wat je ook doet als je aan het hiken bent, hebben we gemerkt).
Daarna zijn we nog een stuk verder gelopen, maar hadden besloten onze tent te laten staan in dit kamp en hem niet mee te nemen. Onze tent was namelijk niet helemaal waterdicht en het leek ons verstandig hem te laten drogen van de nacht (die winderig en regenachtig was, en veel vreemde geluiden met zich meebrengt).
De laatste dag moesten we weer terug lopen. De totale reis naar de ophaalplek zou 5 uur in beslag nemen en de bus vertrok om 14:30 (weetje nog, die reed eenmaal daags. Missen is een no-no). Aangezien we geen goede verlichting hadden konden we niet zo heel veel voorbereiden met inpakken dus we moesten wachten tot het een beetje licht begon te worden. Al met al konden we om 9:30 vertrekken vanuit het kamp. Wederom vol beladen en vol goede moed want deze keer gingen we naar beneden en moesten we het toch makkelijk in minder dan 5 uur kunnen halen. Maar helaas. Het begon te regenen (net zoals het de hele nacht had gedaan) en aangezien ons leven ons meer waard is dan de bus op tijd halen hebben we rustig gedaald. Als nog wonnen we tijd op de eerste twee etappes door de mooie gedeeltes, maar toen kwam die verdomde weg van 7 kilometer. Heuveltje op, heuveltje af. Om de honderd meter een bordje met hoever nog en het einddoel niet in zicht.
Uiteindelijk kwamen we aan bij het eindpunt om te zien hoe ons busje net aan kwam rijden. Hoezo! We hebben het gehaald! Op naar ons warme, vertrouwde hostelletje waar we nog lekker een dagje zitten bij te komen van onze spannende avonturen (en onze beentjes strekken met het bezichten van het dorpje/stadje). Morgen vertrekken we naar El Calafate, 5 uur in de bus, peanuts.
Hasta luego!
Anneke en Vince
-
05 Mei 2011 - 22:23
Ellie:
Wat een avontuur! En wat stoer van jullie! Ben supertrots op jullie! -
06 Mei 2011 - 07:13
Hans:
petje af en het geeft een heel voldaan gevoel dat je het hebt gedaan en gered. -
06 Mei 2011 - 07:30
Maria:
Ik ben apetrots op jullie. Eigenlijk geen of weinig wandel- en klimervaring en dan zo'n mooie, maar toch best gevaarlijke tocht maken en heelhuids aankomen, chappoo hoor! Rust lekker uit en veel plezier bij jullie volgende avontuur.
XXXjes -
06 Mei 2011 - 08:06
Nicole:
Wauw wat een mooie omgeving daar! Oja en Ann.. die 2x sportschool is hier niks bij hoor. Jullie bewegen daar op en top! Ben trots op jullie. Veel plezier nog!
kusjes -
06 Mei 2011 - 08:49
Ans:
Zo te lezen wordt dit een reis die je je hele leven niet meer zal vergeten met al die avonturen.Ik vind het heel ondernemend.Veel plezier en een dikke kus van je trotse moeder -
06 Mei 2011 - 09:07
Jill:
Klinkt goed, dit doe ik jullie niet na! :) Geniet van jullie wel verdiende rustdag en veel plezier bij het volgende avontuur.
Liefs Jill -
06 Mei 2011 - 09:27
Wim:
Heej Globetrotters,
Livingstone was er niets bij , -:)
Jullie maken wat mee daar, cool !
Echt stoer hoor om zo door die bergen te trekken met volle bepakking.
Ben benieuwd wat het volgende avontuur brengt... -
06 Mei 2011 - 18:49
Monique:
Wauw zeg. Wat een geweldige avontuur en prachtige foto's. Dat is zo een zware track meer dan waard! Blijf genieten. -
07 Mei 2011 - 12:26
Hans En Maria:
Geweldige verhalen. We bekijken ook de foto's via facebook, want we willen ze toch meerdere keren bekijken zo mooi zijn ze. Jullie schrijven over jullie vervoermiddelen, maar we missen hier foto's van. We zouden het ook wel leuk vinden als je een foto van zo'n vervoermiddel op de blog zou plaatsen. Kunnen we ook eens zien hoe het locale vervoer er daar uit ziet en waar jullie misschien mee moeten reizen.
groetjes en benieuwd naar het volgende verslag en foto's. -
07 Mei 2011 - 16:04
Elian:
Wow prachtig zeg! En spannend verhaal hoor met die bus, zat helemaal in spanning of jullie em zouden halen op het eind :-)! Geniet ervan jongens!
Kus E -
13 Mei 2011 - 13:17
Jory:
Jeetje zoon! Je weet me wel te boeien, ik wist bijna zeker dat jullie de bus hadden gemist..!
ik ga nu snel door naar jullie volgende verhaal
xx
p.s. ben alles aan het inhalen :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
