The Emperor's New Groove

Hola!

Met deze post zijn we dan eindelijk weer een beetje up to date. We zijn in Cuzco, de plaats waar ook een of andere keizer vandaan komt, volgens de analen van Disney. We hebben wederom een vliegtuig genomen en dat is eigenlijk ook wel zo relaxed als je Bolivia uit gaat. De controles zijn dan namelijk niet van de lucht.
Na het inchecken van de bagage konden we de douane door en nadat ik in mijn beste spaans had uitgelegd dat ik op rondreis was en ongeveer een maand in Peru ging blijven mocht ik doorlopen. Ann moest haar tas open maken (haar kleine) en moest haar boek laten zien. Ideale plek voor drugs natuurlijk, maar daar doen wij niet aan, dus ze mogen kijken wat ze willen.

Eenmaal in het vliegtuig bleef er een grote vlek aan stoelen leeg. Lekker rustig dachten we nog, maar helaas, deze stoelen werden opgevuld met Nederlandse 50+ers op rondreis ofzo. Zeik mensen eerste klas die nog niet echt aan South-America gewend waren en het allemaal maar vreemd vonden dat de mensen voor Lima en Cuzco in dezelfde rij stonden. Airport tax hadden ze nog nooit van gehoord en vonden ze absurd en ze vonden het al helemaal niks dat je 3x in een rij moest gaan staan voor je het vliegtuig in kan. "In holland is alles beter." Waarop ik dacht: Ga dan emigreren naar Duitsland, volgens de Duitsers is het daar nog beter!

Maar ja, uiteindelijk kwamen we aan in Cuzco, weer in een rij, weer gezannik om ons heen en een paar stempels en formulieren later mag je dan voor 30 dagen in Peru blijven. Mooi, wij hebben er 28 of 29 ofzo, komt precies uit!
Eenmaal aangekomen in de stad bleek er ook in Cuzco een festival te zijn, en later bleek zeker niet de laatste.
Vandaag liepen mensen dansend in traditionele kledij rond en deze stoet hebben wij vanaf een balkonnentje bekeken. In die Irish pub bleek dat Ann wederom niet erg honger had en dat ze weer een beetje last van de hoogte had. Maar goed dat we dus zo vroeg waren aangekomen, dan kon ze nog een beetje wennen aan de hoogte (alhoewel het lager ligt dan La Paz).
De volgende dag was een regel dag. Betalen voor de Inca Trail, boodschappen doen voor de Inca Trail en wederom een pakketje op de bus doen. Jeetje, wat hebben wij weer een boel spullen gekocht en opgestuurd. Maar ja, je wilt toch een beetje souveniers hebben als aandenken.

Op dinsdag gingen we naar Sacsaywaman (spreek uit: Sexy Woman, met een licht chinees accent). Deze Inca plaats wilden we graag nog even zien voor het echte feest zou beginnen, Inti Raymi. We hadden onszelf die dag ervoor een kaart gekocht waarmee we ongeveer alle musea en Inca plaatsen in de omgeving van Cusco konden bezoeken dus we konden na het showen van ons kaartje zo naar binnen. Maar ja, daar sta je dan tussen de op elkaar gestapelde stenen, want van enige betekenis wisten wij niks. De boekjes die we hadden gekocht vertelde ons ook niet veel meer dan alleen de hoofdlijnen, dus uiteindelijk toch maar een semi-engels sprekende gids genomen.

We konden er wel een aantal dingen uit begrijpen, zo is Cusco in de vorm van een Puma gebouwd, met als hoofd Sacsaywaman en in de muren van Sacsaywaman zijn allemaal symbolen verwerkt. De poot van een Puma, een Lama, een Slang en een Cavia (die wij er niet helemaal uit konden halen).
Woensdag was weer een festival, Corpus Christi, dan worden alle heiligen uit alle kerken naar de Cathedraal gedragen in een soort processie. Vreemd is om te zien dat voor en na die heilige "heidense" mensen lopen in authentieke Peruaanse kledij. Later leerde we dat dit zo gedaan werd omdat in vroegere tijden de mummies van de oude Inca koningen werden rond gedragen op speciale feestdagen. Dat vonden de Spanjaarden niet ok, en dus moesten die mummies vervangen worden voor Katholieke heiligen.
Donderdag gingen we dan een bezoekje brengen aan de Sacred Valley of the Inca's. We hadden hem geboekt bij een company die beloofde een kleine groep te hebben en we waren dus ook erg blij dat we maar met zijn vijfen waren.

Helaas bleek al snel dat we in een taxi werden geladen en naar een grote bus werden gebracht om de toer alsnog in een grote groep te doen. AARGGH, gringo-pesters!
Nou ja, je moet het toch leuk maken met elkaar, dus laten we er met goede moed aan beginnen. Die goede moed zakte al snel in de schoenen toen de eerste stop een Souveniers markt bleek te zijn. Ja, hallo, ik wil Inca dingen zien, geen onnozele troep die we óf al hebben óf niet willen. Het vrouwtje in de bus had gelukkig wel een (bijna altijd werkende) microfoon en zo hebben we toch nog wat op gestoken. We zijn langs een aantal ruines gegaan en hebben het één en ander opgestoken. In het laatste dorpje waar we kwamen was wederom een festival bezig. Dag twee van Corpus Christi. Precies toen we de kerk in gingen kwam er ook een bups mensen binnen die gezellig een leuk dansje richting de heilige gingen uitvoeren. Tof om te zien, maar je voelt dat je daar op dat moment niet op je plaats bent. Op een gegeven moment gingen we dus toch de kerk maar uit.
Na een lange dag vol cultuur plofte we snel op bed om de volgende dag dan richting Inti Raymi te gaan.

En dat deden we, om 9:00 verlieten we het Hostel en liepen richting Sacsaywaman, waar om 13:00 het geheel zou beginnen. Daarvoor zou het ook al een beetje in de stad plaats vinden, maar wij wilde graag het "echte" schouwspel zien. Omdat alle locals daar ook heen gaan, werd ons aangeraden om vroeg te gaan en om 9:15 waren we dus ook in Sacsaywaman om een mooi plaatsje op de berg uit te zoeken. Ja, je kan ook op de tribune zitten, maar die plaatsen zijn 125 dollar en moet je ver van te voren boeken. No way Jóse.

We namen plaats achter twee vrouwen, die ook Nederlands bleken te zijn, dus na het gebeuren in het vliegtuig besloten wij om Nederlanders die er niet uit zien als backpackers te negeren (jaja, judge us!). Dat bleek een slimme beslissing te zijn, want deze vrouwen hadden bij wijze van spreken een stukje grond afgebakend en daar de Nederlandse vlag in gepland en ze bewaakte dit stukje land alsof alle peruanen het in wilde nemen.
Dat was uiteraard ook zo, want je zit bij een volksfeest waarvoor de mensen vanuit heel Peru afreizen om dat te zien. Als je niet tussen de locals wilt zitten, dan moet je 125 dollar neerleggen. Die plekken zijn namelijk echt voor de toeristen en waar wij zaten voor de locals.

Zo werd er naast de Nederlanders een rij vrijgehouden om te lopen en waren er twee mannetjes om deze te bewaken. Dit ging lang goed, totdat er een peruaanse vrouw kwam met een kindje dat er ging zitten en niet van plan was weg te gaan. "No, no! Joe zit in mijn gezichtsveld! I can not zie een ding now!". Het begon enigzins te escaleren waarna de mannetjes de hulp van de politie moesten inroepen om de ellende enigszins in de hand te houden. De vrouwen waren niet overtuigd van de oplossing (een beetje inschikken en die vrouw er gewoon bij laten zitten, wij waren inmiddels ook al twee rijen naar achter gemanoeuvreerd omdat er steeds meer mensen bij kwamen) en met geweldige zinnen als "I am hier from acht o'clock" (terwijl er hard op de pols wordt getikt) en "Waarom mag ik daar niet zitten terwijl she can sit there met haar fat ass!" probeerde ze hun mening over te brengen. Uiteraard niet besteed aan de politie en terwijl de woede van de menigte zich eerst op de peruaanse vrouw richtte ging dit steeds meer de kant op van de Nederlanders.
Al met al een leuk schouwspel om de tijd te doden!
Ook zat er een klein meisje (jaar of 4-5) achter ons die mij wel interessant vond. Ze gaf me de hele tijd grasjes en vertelde me of deze "grande" of "pocito" was en ik zei maar de hele tijd: "Gracias". Soms begon ze ook hele verhalen tegen mij, maar ja, daar maak ik weinig van. Als ik een foto maakte klom ze ongeveer op mijn rug om te kunnen zien wat ik toch in hemelsnaam aan het doen was.
Al met al werden wij opgenomen tussen de locals en deelden ze ook hun meegenomen feestmalen met ons. Wel zo fijn als je het een beetje met je buren kan vinden als je met een man of zes één vierkante meter deeld.

Toen begon dan eindelijk het festival. We hadden uiteraard niet de beste plekken maar hadden toch uitzicht over de helft van het veld en als we af en toe opstonden voor een foto (wat ze accepteerden van ons en niet echt van de andere Nederlanders) konden we wel het hele veld zien. Na een boel muziek, zang en dansjes was daar dan eindelijk de Inca (dat is namelijk de naam van de Koning van de Inca's, Inca. Een lang verhaal wat we thuis nog wel eens uitleggen). Die startte het gebed en daarna kwam dan toch de llama die geofferd moest gaan worden. Deze werd door een boel mensen gedragen en op een altaar gelegd. Na enige tijd kwam de Inca eruit met de ingewanden van de llama en gingen ze de zon roepen. En hoezé! dat is gelukt (hij brandde namelijk de hele dag op ons bolletje).
Of er echter een llama is geofferd weten wij, maar houd ik lekker geheim voor jullie :P.
Tegen het einde gingen we er dan toch maar van door en na het eten zijn we lekker terug gegaan na het hostel om te slapen. Dit was een dag die we niet snel zullen vergeten, maar dat komt waarschijnlijk meer door de hartelijkheid van de locals dan door het festival zelf. Het was indrukwekkend, maar toch gewoon een "toneelspel" voor ons.

De laatste dag voor de Inca Trail hoefde we helemaal niks. Wel zo lekker. We hebben nog even de laatste boodschappen gedaan, onze tas ingepakt en in de Cathedraal gekeken waar alle heiligen van Corpus Christi nog stonden. Best indrukwekkend, maar we waren met ons hoofd al een beetje bij de dag van morgen. Dus snel naar bed want om 5:20 zouden we opgehaald worden. Spannend!

Hoe de Inca Trail is gegaan lees je in het volgende verslag.

Hasta Luego!
Anneke & Vince

Oja:
- Automobilisten vinden toeteren heel leuk, politie-agenten houden van hun fluitje. Zo kunnen deze twee groepen prima communiceren. De hele dag door.
- Ook hoeven we geen massage, vraag het ons dus alstublieft niet meer, lieve dametjes.
- "No, Gracias" hebben we ook nog nooit zo vaak gezegd als hier, de meest vreemde spullen worden aan je verkocht.
- AnnekeAnneke weet de weg beter dan VinceVince. Plaza de Armas met twee kerken zorgt dat de GPS van de VinceVince volledig in de war gaat.